شیعیان عراق و سقوط خلافت بغداد

از عصر الناصرلدین لله و پس از قدرت یافتن مجدد خلفای عباسی دوره جدیدی برای شیعیان آغاز شد و آنان که تا پیش از این تحت فشار بودند، در این عهد حضور و مشارکتی فعال در عرصه سیاسی اجتماعی جامعه عراق داشتند. دستیابی شیعیان به مناصب حساس اداری در دربار عباسیان تا حد زیادی از تنشها و آشوبهای مذهبی کاشت و دستگاه خلافت بغداد توانست با تکیه بر دولتمردان شیعه به موفقیت های چشمگیری در زمینه سیاسی و اجتماعی دست یابد. در دوره المستنصر نیز شیعیان با تکیه بر بی طرفی مذهبی خلیفه در امور و منازعات میان درباریان سنی و شیعه منجر به بروز بحرانهای اجتماعی شد و خلافت بغداد که در طی قرون متمادی به دلایل گوناگون دچار ضعف و انحطاط شده بود با حمله مغولان ساقط گشت. در عهد این خلیفه شیعیان عراق به عنوان یک گروه اقلیت که با تهاجم مغول مواجه بودند، در برابر آن سیاست مسالمت آمیزی در پیش گرفتند و کوشیدند با پذیرش صلح جامعه خود را از قتل و غارت نجات بخشند، اما این گروه عملا نقشی در سقوط خلافت بغداد نداشتند.